Marlborough Sounds

After two months in New Zealand I've met so many people and seeing as they don't all speak Dutch (quite disappoiting actually) I decided to start writing in a more common language so everybody can keep track of what I'm doing.

Last week Martha and I headed out to the sounds. After a slight detour, Martha's navigation skills need some work ;-), and a lot of curves we arrived in Portage both feeling sea sick. After some fish and chips we started our market research of Portage. They call it a town but it actually just consists of a hotel, a backpackers and a shop. On the hillsides we counted 10 houses! The backpackers was 30 dollars and looked crappy and cold so we decided to take a lot in the posh looking hotel, as the lonely planet said it also included a backpackers for only 25. That turned out to be right and to this day can't figure out how, with only two places which are right next to each other, the prices can deviate.

We made use of the spa and even did it properly by jumping in the freezing outside pool afterwards! Feeling all relaxed we settled ourselves down in the lounge with roaring fire. Ordered gin and tonics and wedges with sour cream and sweet chilly sauce. Our peaceful moment was interrupted but Lance. At first we thought he was very drunk but he turned out just to be very entertaining. He told us some of the history of the sounds and although we didn't understand to much of it, seeing as he didn't seem to finish his sentences, it was quite interesting. He gets most of his facts form a book he calls his bible. We figure the book most probally contains pictures cause at the sight of our books he said that was to heavy literature for him. He invited us to come to his place the next day. Both Martha and I weren't in the least bit tempted especially after he mensioned he had a big bag of surprises for us, hmmm. Somehow he was very persistent and started drawing us a very detailed map of the region. 10 minutes later he started explaining and another 10 minutes later mentioned: "but my house isn't down there". We blame the alcohol but one look at Martha and we burst into laughing. This was our first encouter with Lance but little did we know more would follow.

The next day we had coffee at the shop and did some negotiating. Jason and Michael, who we had met in Picton and both worked at the shop/backpackers, had told us about the possibility to stay 2 nights and get a kayak for free. But the weather wasn't on our side and it seemed too cold to go kayaking. They also rented out sailing boats and after studying the prices and asking in our most innocent way we managed to get a 25ft boat for free with 3 nights! We booked for friday to sunday cause that day we where going to drive a bit further on the sounds, stay at Hamana lodge and the come back.

Feeling very good about ourselves we got in the car and headed for mt Stokes. It was cold, cloudy and about to snow but nothing was going to stop these girls. We did make a deal, if we hadn't hit the summit at 14u we had to head back because we didn't want to risk being stuck in the dark. The track was quite challenging, steep and a lot of rocks but it was all worth it because after 20 minutes of climbing we hit the snowline and entered winterwonderland. Everything was white and as we where the only ones stupid enough to go out in this weather, the fresh snow crunched under our boots. It was spectacular! Eventually we decided to head back at 13.30 as it was getting so cold, the wind was fierce and our bums were frozen from sitting down to have lunch. This turned out to be perfect timing cause when we returned to the car it started snowing/raining which didn't stop till saturday!

Cold and tired we arrived at Hamana lodge and are first reaction was: Oh my god wow! The BBH folder had said that most people react that way and it was true. We had the place to ourselves, arranged the couch right in front of the fire, which Murray had started the minute we had called 4 hours earlier, so it was nice and warm. I made a typically Dutch meal for Martha: Zuurkool stamppot. Jummie! And for desert we had Murray's home made chocolate pudding. We spent the rest of the night cuddled up by the fire reading and writing our diaries.

The next morning it was still pouring down so we stayed in the same position as the night before till about 14u. And even then we only moved form this nice and warm place because we had to be in Portage before 17u. We where going to meet up with Jason and Michael who were returning after spending a full week in Picton for their course. So we were looking forward to a good night in the pumping bar, which is only open on Friday and Saturday so we figured all the locals would come down.

After arriving in Portage we did a small walk so we wouldn't feel to guilty about sitting aroud all day and eating a lot of chocolate. Martha and I both seem to be addicted and the amount of chocolate we consume is unbelievable.

After a quick dinner we joined our new friends in the bar. But not before we met Sam and Louis. These two guys tried to impress us by eating dirt and making a point of them always being at the bar on Friday. Some quotes (you have to imagine them standing there leaning agains the doorpost in a cool manner) "So eh, what time are you gils heading down to the bar" "Me and Louis always come down on Friday, no school tomorrow you see". We had a hard time not to laugh as they were very serious and 8 years old!

In the bar we met up with Lance (who by the way has a website Lance live, which is hilarious but to understand that you'll have to meet him), Neil (the bartender from the hotel who was now impersonation the Hunchback of the Notre Dame. Ok he hurt his back but it still was funny seeing him trying to carry 4 jugs of beer al bent forward), Craig (who just stood in a corner watching the big screen wearing a long raincoat, a cowboy hat, hadn't shaved for months and big 80-ies glasses), Jason and Michael. We had the best night. Played pool, witnessed Jason's girlsfriend storm in and start a fight (He obviously should have gone home to see her and their little boy, Dakoda, after being away for a week) which was shocking to both Martha and me, and got pissed. We ended up in our own little apartment, seeing a we were still the only ones there. Paulette and Jason made up and Martha had to kick Lance out because he clearly wasn't getting our bedtime hints and preparing to leaving on his own. It was a happy ending to one of the most interesting nights I've had here in NZ.

Zuidereiland: Picton

Ruim een week in Wellington, waarin ik niet veel meer heb gedaan dat musea en galleries bezoeken, achter internet voor mijn hopeloze zoektocht naar een baan ( ben er achter dat ik veel te eerlijk ben want hoewel je plan is om maar 1 maand te blijven moet je natuurlijk gewoon zeggen dat je een paar maanden blijft...), en 's avond lekker bank hangen. Tot woensdag had ik het rijk alleen wat heerlijk was maar vond het ook wel weer erg gezellig toen Monique en Miles terug waren. Heb woensdag lekker voor ze gekookt. Vrijdag avond zijn we naar de film geweest met z'n drieen. It's al gone Pete Tong een echte aanrader!

Op aanraden van Minique ben ik trouwens op dinsdag (alweer 2 weken geleden) naar Petone gereden waar ze een heiuze Dutch shop hebben! Voelde me een kind in de snoepwinkel. Erwtensoep, stroopwafels, hagelslag, drop rookworsten "echte" kaar, speculaas, zuurkool, beschuit met muisjes. had de hele winkel leeg kunnen kopen maar helaas was alles erg duur aangezien het speciaal geimporteerd moet worden. Dus heb me in gehouden en me beperkt tot de benodigde ingerienten voor een heerlijke zuurkool stamppot, kaas, hagelslag en stroopwafels. Alles is nu natuurlijk alweer op ;-(.

Vorige week maandag heb ik de ferry genomen naar Picton op het zuidereiland. De ferry vertrok om 13u dus 's ochtend nog met Monique naar de World Press Foto geweest. erg indrukwekkend maar was het niet helemaal eens met de winnende foto. Ach ja smeken verschillen.

De overtocht was een beetje wild want hoewel ik ook mooi dagen had gehad in Wellington had het ook veel geregend. Het was gelukkig wel droog maar er was een stromachtige wind zodat we flink heen en weer verder geschud. Hoewel de overtocht op een kalme zonnige dag ook geweldig moet zijn was dit eigenlijk nog beter. Donkere dreigende wolken waar de zonne starlen door heen braken. Glinstering op het water en dan het prachtige uitzicht op de sounds op het zuidereiland!

In het hostel ontmoette ik Jason en Micheal bij het vuur buiten. Ze waren de hele week in Picton voor een cursus en wonen in de Malborough sounds. Dinsdag heb ik heerlijk in het zonnetje, ja eindelijk weer een dag met strak blauwe lucht!, mijn krantje ziotten lezen, koffie gedronken, hardgelopen (weken geleden hele outfit gekocht in the warehouse en al een aantal keer gebruikt is heerlijk!) en 's middags ontspannen in de spa van 40 graden bij het hostel.

Nadat ik had zitten smullen van mijn zuurkool stamppot hebben we de hele avond rond het vuur gezeten. Dat is echt het ultieme gevoel van genieten. Rond een vuur met bier, wiskey cola en sigaretten! Die avond ook Martha ontmoet met wie ik de volgende dag richting de sounds ben gereden. De avond was erg gezellig en het voelde goed om na een rustige week in Wellington weer zoveel mensen om met heen te hebben. Moe, dronken maar erg gelukkig dook ik om 2.30 mijn bedje in.

Heb nog de hele week in the sounds te vertellen maar ben even typ moe en we hebben zoveel megemaakt en geweldige verhalen dat ik daar even goed de tijd voor moet nemen. Volgende keer...

Taranaki & Wellington

Vanuit Taupo ben ik zondag richting de westkust gereden, New Plymouth. In het midden van de uitstuping die Taranaki steekt de gelijk genaamde berg trots af tegen de vlakte eromheen. Na een redelijk rustig dagje op maandag, welke ik heb doorgebracht door langs wat mooie standjes te rijden en 's middag in slaap te vallen ;-), kwam ik dinsdag ochtend Kathrin in de i-site tegen. Ze was de avond ervoor in het hostel aangekomen en had net als ik een niet al te beste nacht achter de rug. Onze dorm werd namelijk de nacht ook bewoond door een amerikaans jongen die de hele nacht was wezen drinken in de pub en daarna besloot zijn hele bed onder te kotsen! Gelukkig sliepen 2 van zijn vrienden ook in onze dorm en die hebben alles netje opgeruimd terwijl hij nu toch wel de wc had gevonden..

Na een cappucino bleek al gauw dat we beiden eigenlijk wel mt Taranaki op wilden maar niet elleen dus een half uur later zaten we in de auto en om 13.00 stonden we op de track. Het was een wandeling van 3 a 4 uur dus we moesten doorlopen om voor donker terug te zijn. De man in het bezoekers centrum af ons de route en waarshuwde ons dat het bovenste gedeelte van de track ijzig kon zijn. Maar al gauw bleek dat niet aleen het bovenste gedeelte besneeuwd was maar al vanaf het begin waande we ons in een dun laagje witte poeder! Bovenaan hadden ze heel strategisch een bankje neergezet zodat we geweldig uitzicht hadden op de top die zich ook nog eens liet zien! Feit is namelijk dat Taranaki meestal gehuld is in wolken. Het was mijn 2de geweldige wandeling binnen een week!

Via Wanganui kwam ik donderdag aan bij Monique en Miles, wie ik in raglan heb ontmoet. Ze hebben een practig huisje in de heuvels van karori, een suburb van Wellington. Donderdag avond was erg gezellig, hele avond zitten kletsen met gin tonics erbij!

Vrijdag avond had ik om middernacht in het centrum afgesproken met Esther (Taupo), Kathrin & catharina (New Plymouth) kwamen om 3.30 jaja want we gingen voetbal kijken! Esther en ik doken eerst het nachtleven van Wellington in en ontdekte dat het hier barst van de leuke pubs, barretje en clubs. We belandde in een geweldig klein barretje waar we hebben gedanst totdat we tot onze schrik zagen dat we toch echt richting de pub moetsen waar we met de rest hadden afgesproken. Onder het genot van een ontbijtje hebben we de overwinning van Duistland gevierd en lag ik om 7uur eindelijk in m'n bedje!

Monique en Miles zijn nu voor een paar dagen naar Queenstown dus heb het rijk aleen. Net alsof ik thuis ben, heerlijk om even uit het backpackers wereldje te zijn. Vandaag druk opzoek naar werk want de plannen zijn iets gewijzigd ;-). Wordt vervolgt....

Tongariro Crossing

Zaterdag ochtend ging mijn wekkertje erg vroeg, namelijk 5.15. Na een stevig ontbijt met havermout (jaja de winter is hier begonnen dus ik ben overgestapt van yohurt, muslie en vers fruit naar havermout met rozijnen jummie!) en het klaar maken van een lunchpakket bestaande uit 6 boterhammen, 3 stuks fruit, een musliereep en chocola, stond ik om 6.15 klaar om in de bus te stappen. Met mij stonden nog zo'n 6 mensen voor het hostel, zo ook Moira en Esther met wie ik de hele dag heb doorgebracht.

Om 7.45 stonden we aan het begin van de 17 km lange track dwars over mt Tongariro, een van de vele vulkanen van NZ. Het eerste uur was redelijk vlak. Gelukkig maar want die benen van mijn wilde nog niet helemaal. We waren al gewaarschuwd voor de "Devils staircase" en na een uur stonden we dan ook met z'n drieen te staren naar een steile rotsige muur.

Devils staircase, een 45 minuten durende slopende klim maar dat werd beloond met een prachtig uitzicht! De track zette voort door South Crater. Hier had ik echt het gevoel alsof ik op de maan liep. Het enige wat je ziet is een bruine rotsige vlake omgeven door indrukwekkende bergtoppen, Vooral mt Ngauruhoe (beter bekend als mt Doom ;-)) was geweldig! Het is een perfecte kegel vormige berg met deels rood gekleurde top en er lag zelfs een beetje sneeuw op de top.

Tegen de tijd dat we bij de klim naar de Red Crater waren aan gekomen waren we net bijgekomen van de 1ste klim. Verzuurde benen voelde weer wat sterker dus we waren er klaar voor! Deze klim werd nog iets bemoeilijkt door het feit dat er sneeuw op de track lag. Uitkijken dus maar we zijn allemaal veilig boven gekomen! Op een heldere dag kun je vanaf hier zowel de westkust als de oostkust zien. Helaas ging dat voor ons niet op, er waren wat kleine wolken maar dan nog!

Vol enthousiame begonnen we aan de afdaling naar Emrald Lakes en Central Crater. Dit bleek achteraf bijna het moeilijkste stuk van de hele track. Het was namelijk een hele steile afdaling over klein los grindachtig oppervlak. Dit betekende dat als je je voet ergens neerzette, hij 9 van de 10 keer besloot nog eens 20 cm verder naar beneden te glijden. Het was dus een goede 30 minuten durende balansoefening! Onderaan besloten we dat het tijd was voor de lunch. In de folder hadden ze het over de perfecte lunchplek met warme rotsen waar je op kon gaan zitten. Maar uh…dat was dus bovenop Red Crater waar we zo vol enthousiasme voorbij zijn gevlogen ;-(! Maar niet getreurd, we vonden een mooi plek met uitzicht op de Emrald Lakes, verscholen achter een rots zodat we vrij zaten van de wind. Want hoewel het zonnetje scheen was het met de wind erbij ongeveer –10. Iedereen kent dat wintersport gevoel!

Na de lunch gingen we richting Blue Lake en werden we geconfronteerd met de veranderlijkheid van het weer in NZ en vooral bovenop een berg. Je kon de wolken aan zien komen en voordat we het wisten was alles omgeven met mist, ijzige koude snijdende wind en nauwelijks nog zicht op de track. Op dat moment was ik heel erg blij dat ik Moira en Esther bij me had zodat we op elkaar konden letten.

Al gauw begon de track af te dalen en kwamen we dus uit de wolken. Totaal andere landschappen! Hier was wel begroeing wat een groot contrast was met de 5 uur durende tocht over maanlandschap. De laatste 2 uur nadat we wat hadden uitgerust bij Ketetahi Hut waren de langste. Je bent moe en na al die indrukwekkende landschappen en uitzichten is the native bush erg saai! Moe maar voldaan hebben we onszelf ‘s avond getrakteerd op een pizza en ben als een blok in slaap gevallen!

“From the carpark at Mangatepopo Roadend, 6km off State Highway 47, the track makes its way up the Mangatepopo Valley. Continuing at a gentle gradient the main track climbs alongside a stream and around the edges of old lava flows. The steep climb from the valley to Mangatepopo Saddle between Mount’s Ngauruhoe and Tongariro is rewarded by views of Tongariro and on a clear day, Mount Taranaki to the west. The Tongariro Crossing track continues along a poled route across South Crater to a ridge leading up Red Crater. You can smell the sulphur, evidence that Red Crater is still active. From the summit of Red Crater (1886m), the highest point on the Tongariro Crossing, the track descends down to three water filled explosion craters called the Emerald Lakes. Their brilliant greenish colour is caused by minerals which have leached from the adjoining thermal area. The Tongariro Crossing continues over Central Crater to Blue Lake. Blue Lake (an old volcanic vent) is also known as Te Wai-whakaata-o-te-Rangihiroa (Rangihiroa’s Mirror). From Blue Lake the track sidles around the flanks of North Crater, descending to Ketetahi Hut. Below Ketetahi Hut the track continues down through tussock slopes to the forest bushline. The cool podocarp-hardwood forest provides a final contrast on the long descent to the roadend. At two points the track passes over the tongue of a lava flow from Te Maari Crater and for a distance, travels alongside a stream polluted with minerals from Ketetahi Springs.”

Van Gisborne naar Taupo

Na 12 nachten in The Chalet Surf Lodge, gesurft, veel films gekeken en alle tracks in de omgeving gelopen, was het tijd om verder te reizen. Eigenlijk zou ik maandag vertrekken maar kreeg een sms van Tanja dat ze richting Gisborne kwam dus besloot te wachten. Helaas had ze pech met haar auto en hebben we afgesproken om elkaar in Taupo weer te zien.

Op woensdag heb ik mijn spullen gepakt en heb ik afscheid moeten nemen van deze prachtige plek. Vooral aan Will, de hond, was ik erg gehecht. Hij stond 's ochtend voor de deur op me te wachten en dan gingen we samen ontbijten. Bijna elke dag liep hij met me mee naar het strand. Dat deed hij trouwens niet alleen met mij maar met iedereen die de straat overstak dus je kan wel zeggen dat dit hondje een geweldig leventje heeft! Hij krijgt van iedereen die in het hostel is aandacht en wordt zo'n 5 keer per dag uitgelaten!

Woensdag was een regenachtige dag dus mijn tripje naar de Mahia Peninsula, viel ondanks dat het nog steeds prachtig was, een beetje in het water. Ik bleef lekker droog in de auto zitten en alleen voor een snelle foto sprong ik eruit. Het plan was in Wairoa te blijven maar toen ik daar om 16u binnen reed werd ik niet echt vrolijk. Het regende nog steeds en er leek niet veel te beleven. Na een koffie ben ik dus maar weer de auto ingestapt en ben doorgereden naar Napier, de stad van de art deco. Toen ik aankwam was het al donker dus heb een lekker bord pasta voor mezelf gemaakt en heb de rest van de avond doorgebracht met het "luisteren" naar mijn audioboek.

Het is geweldig! Dan Brown, Deception Point. Ik ben in Wainui begonnen. Je zet je mp3 aan en ondertussen kan je gewoon je boodschappen doen, over het strand lopen, auto rijden en 's avonds val ik ermee in slaap. Klein nadeel is alleen dat ik dan om 3u 's nachts wakker wordt met de gillende Jackson5 in mijn oor. Boek is dan onder tussen uit en mijn mp3 gaat gewoon rustig door. Heb ondertussen ontdekt dat ik een timer functie heb, erg handig!

Donderdag ochtend heb ik een rondje door de stad gelopen en het zag er inderdaad wel leuk uit maar zoals altijd gaat het maar om een paar gebouwen. Nadat ik bij het zien van hun "grote" exporthaven een klein gniffeltje niet kon onderdrukken ben ik richting Taupo gereden waar ik rond 3u met Tanja aan de koffie zat.

Het was leuk haar weer te zien en bij te kletsen. Zij is al die weken in Auckland gebleven. Heeft daar in het hostel gewerkt, een auto gekocht en verder lekker in the Brown Kiwi gehangen. Zij heeft een Van dus slaapt in haar auto maar ik moest toch echt op zoek naar een bed. The rainbow lodge zeg er goed uit en was verwarmd. Want hoewel ik maandag nog op mijn slippertjes en een hemdje over het strand liep met mijn nieuwe vriendje Will is het de afgelopen dagen aanzienlijk kouder geworden.

Tanja vroeg de eigenaar van het hostel wat een veilige plek was voor haar om te slapen. Hij raadde een parkeerplaats aan het meer aan. Geweldig toch, 's ochtends wakker worden en je eerste kopje thee drinken met het uitzicht op mt Tongariro in de verte! Ik reed met haar mee en we zaten lekker knus en warm (ik in m'n nieuwe ski-jas gekocht bij the warehouse, 55 euro voor een heel ski pak!) in het licht van de zaklamp te kletsen. Heerlijk! Herrinerde me aan het feit dat ik kamperen zo geweldig vind. Helaas werden we vreed verstoord door iemand die besloot mijn raam aan de passagierskant in te slaan... Ik reageerde op impuls en ben op m'n sokken gillende op hem af gerend dat hij toch echt gauw weg moest bij mij auto! Hij stapte in zijn eigen auto en ik onthield het nummerbord. Politie gebeld, aangifte gedaan op het bureau en na een uur bracht een agent ons naar het hostel. Maar niet voordat hij vroeg of ik hem zou herkennen... Hij reed naar de achteringang en daar stapte iemand uit een politieauto. Het is ongelofelijk hoe moeilijk het is iemand met 100% zekerheid te identificeren terwijl je hem recht in zijn ogen hebt gekeken van 1 meter afstand. Hij heeft bekend en staat woensdag voor de rechter. Dat maak je in Nederland niet meer mee voor een ingeslagen ruitje!

Vrijdag was alles gelukkig snel geregeld en reed ik rond 12u weer met een nieuw ruitje rond. Tanja had in Auckland een Kiwi ontmoet, Dennis. Met z'n drieen hebben de middag doorgebracht met koffie drinken aan het meer en dan wel zelf gezette oploskoffie door water te koken op een kampeer stelletje. 's Middags zijn we naar Huka falls gereden waarna ik eenmaal in m'n hostel aangekomen door alle gebeurtenissen in slaap ben gevallen. Om 7u werd ik wakker en ben na een hapje te hebben gegeten nog koffie gaan drinken met Kirsty, wie ik in Napier ook had ontmoet, en een Engelse jongen die in Wainui langs is gekomen met de Kiwi experience. Ik weet z'n naam echt niet meer, zo gaat dat hier je ontmoet mensen zo kort, gaat het ene oor in en het ander uit.