Tongariro Crossing

Zaterdag ochtend ging mijn wekkertje erg vroeg, namelijk 5.15. Na een stevig ontbijt met havermout (jaja de winter is hier begonnen dus ik ben overgestapt van yohurt, muslie en vers fruit naar havermout met rozijnen jummie!) en het klaar maken van een lunchpakket bestaande uit 6 boterhammen, 3 stuks fruit, een musliereep en chocola, stond ik om 6.15 klaar om in de bus te stappen. Met mij stonden nog zo'n 6 mensen voor het hostel, zo ook Moira en Esther met wie ik de hele dag heb doorgebracht.

Om 7.45 stonden we aan het begin van de 17 km lange track dwars over mt Tongariro, een van de vele vulkanen van NZ. Het eerste uur was redelijk vlak. Gelukkig maar want die benen van mijn wilde nog niet helemaal. We waren al gewaarschuwd voor de "Devils staircase" en na een uur stonden we dan ook met z'n drieen te staren naar een steile rotsige muur.

Devils staircase, een 45 minuten durende slopende klim maar dat werd beloond met een prachtig uitzicht! De track zette voort door South Crater. Hier had ik echt het gevoel alsof ik op de maan liep. Het enige wat je ziet is een bruine rotsige vlake omgeven door indrukwekkende bergtoppen, Vooral mt Ngauruhoe (beter bekend als mt Doom ;-)) was geweldig! Het is een perfecte kegel vormige berg met deels rood gekleurde top en er lag zelfs een beetje sneeuw op de top.

Tegen de tijd dat we bij de klim naar de Red Crater waren aan gekomen waren we net bijgekomen van de 1ste klim. Verzuurde benen voelde weer wat sterker dus we waren er klaar voor! Deze klim werd nog iets bemoeilijkt door het feit dat er sneeuw op de track lag. Uitkijken dus maar we zijn allemaal veilig boven gekomen! Op een heldere dag kun je vanaf hier zowel de westkust als de oostkust zien. Helaas ging dat voor ons niet op, er waren wat kleine wolken maar dan nog!

Vol enthousiame begonnen we aan de afdaling naar Emrald Lakes en Central Crater. Dit bleek achteraf bijna het moeilijkste stuk van de hele track. Het was namelijk een hele steile afdaling over klein los grindachtig oppervlak. Dit betekende dat als je je voet ergens neerzette, hij 9 van de 10 keer besloot nog eens 20 cm verder naar beneden te glijden. Het was dus een goede 30 minuten durende balansoefening! Onderaan besloten we dat het tijd was voor de lunch. In de folder hadden ze het over de perfecte lunchplek met warme rotsen waar je op kon gaan zitten. Maar uh…dat was dus bovenop Red Crater waar we zo vol enthousiasme voorbij zijn gevlogen ;-(! Maar niet getreurd, we vonden een mooi plek met uitzicht op de Emrald Lakes, verscholen achter een rots zodat we vrij zaten van de wind. Want hoewel het zonnetje scheen was het met de wind erbij ongeveer –10. Iedereen kent dat wintersport gevoel!

Na de lunch gingen we richting Blue Lake en werden we geconfronteerd met de veranderlijkheid van het weer in NZ en vooral bovenop een berg. Je kon de wolken aan zien komen en voordat we het wisten was alles omgeven met mist, ijzige koude snijdende wind en nauwelijks nog zicht op de track. Op dat moment was ik heel erg blij dat ik Moira en Esther bij me had zodat we op elkaar konden letten.

Al gauw begon de track af te dalen en kwamen we dus uit de wolken. Totaal andere landschappen! Hier was wel begroeing wat een groot contrast was met de 5 uur durende tocht over maanlandschap. De laatste 2 uur nadat we wat hadden uitgerust bij Ketetahi Hut waren de langste. Je bent moe en na al die indrukwekkende landschappen en uitzichten is the native bush erg saai! Moe maar voldaan hebben we onszelf ‘s avond getrakteerd op een pizza en ben als een blok in slaap gevallen!

“From the carpark at Mangatepopo Roadend, 6km off State Highway 47, the track makes its way up the Mangatepopo Valley. Continuing at a gentle gradient the main track climbs alongside a stream and around the edges of old lava flows. The steep climb from the valley to Mangatepopo Saddle between Mount’s Ngauruhoe and Tongariro is rewarded by views of Tongariro and on a clear day, Mount Taranaki to the west. The Tongariro Crossing track continues along a poled route across South Crater to a ridge leading up Red Crater. You can smell the sulphur, evidence that Red Crater is still active. From the summit of Red Crater (1886m), the highest point on the Tongariro Crossing, the track descends down to three water filled explosion craters called the Emerald Lakes. Their brilliant greenish colour is caused by minerals which have leached from the adjoining thermal area. The Tongariro Crossing continues over Central Crater to Blue Lake. Blue Lake (an old volcanic vent) is also known as Te Wai-whakaata-o-te-Rangihiroa (Rangihiroa’s Mirror). From Blue Lake the track sidles around the flanks of North Crater, descending to Ketetahi Hut. Below Ketetahi Hut the track continues down through tussock slopes to the forest bushline. The cool podocarp-hardwood forest provides a final contrast on the long descent to the roadend. At two points the track passes over the tongue of a lava flow from Te Maari Crater and for a distance, travels alongside a stream polluted with minerals from Ketetahi Springs.”